Verwondering over gekheid

Dwaze, maar terechte gedachten over het leven. Ben ik nu de enige die zo denkt? Vast niet. Waarom kruipen we in ons bed, om een aantal uren als het ware van de wereld te zijn en als het licht wordt weer op te staan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is? Eigenlijk ervaart iedereen dit ook als de normaalste zaak van de wereld; slapen. Maar, hoe kan het dat we weer ontwaken in dezelfde ruimte? Het zou ook anders kunnen lopen, wakker worden in een ander land, op een andere planeet, in de ruimte. Wie zal het zeggen.
Hoe kan het dat we leven? Dat we tegen andere mensen praten en dat die andere mensen ons weer als andere mensen ervaren? Zouden dit levensvragen zijn? Ik weet eigenlijk niet of ik wel een antwoord zou willen hebben op deze vragen. Waarschijnlijk zou mijn leven er dan een stuk anders uitzien als ik antwoorden bestaande uit vormen die letters genoemd worden, die weer woorden vormen en geplaatst worden in zinnen, zou hebben. Misschien moet ik het wel gewoon vergeten. Het leven leven, zoals het is. Maar ik kan het niet laten. Nadenken over het leven.