Wiskunde

Gehersenspoeld
Wij spoelden
Hersens
Hoe dat voelt?

Weet ik niet
Want ik ben
Gespoeld
Gehersenspoeld

Ga weg, grijs!

Bah, om chagrijnig van te worden, die grijze lucht en koude wind. Om nog niet te spreken over de witte kleur die zich weer in het landschap waagt... Hadden we maar een waakhond die het slechte weer tegenhield. Wat heb ik onderhand een hekel gekregen aan die schattige, kleine witte vlokjes. Voor één dag zijn ze leuk, om te gebruiken in een sneeuwballengevecht of om ouderwets over te sleeën, maar nee, geef mij toch maar zon. De zon gaf me laatst even goede hoop, geweldig hoe ze mijn kamer binnen scheen. Maar toen ik vanmorgen wakker werd vroeg ik me toch echt af waar ze uithing. Ja, we wonen in een klein land en ja, Nederland is niet het mooiste land. Maar lieve zon, kun je alsjeblieft ook volop kunnen schijnen hier? Dat doet me denken aan de welbekende reclame van Eneco ("Klote zon!" "Wát zei je daar?" "Sorry, zon"). Wat heb ik er veel voor over om dat te mogen zeggen, dat zou dus inhouden dat de zon schijnt... Ik verheug me er zelfs op om weer te mogen zeggen dat het te warm is om te leren, of dat ik niks kan zien door de zon, de hagelslag gesmolten is of het water warm is geworden. Zon, ik verzoek je nog één keer om gewoon ook op bezoek te komen in dit kikkerlandje, en dan niet voor twee bescheiden maanden, maar tel er daar maar gerust tien bij op!

Groene sprietjes

Kijkend naar gras, liggend in gras, zittend in gras, lopend over gras, ruikend naar gras... Denken, schrijven, tekenen, fotograferen, luieren, zonnen, kletsen. Het gevoel van vrijheid hebbend met gras. Gras is een raar woord.

They keep me thinking that we almost had it all

Is het nodig?

Er valt zoveel te doen,
En zoveel te zeggen
Maar dat wat ik wil zeggen,
Valt niet uit te leggen

Het is niet altijd nodig,
Als ik je aan kan voelen
We kunnen laten voelen,
Wat we bedoelen

Die ene lach,
Dat kleine moment
Een gelukkig moment,
Waarin jij de allerleukste bent

Of die sprankeling,
In jouw vrolijke ogen
Die twee ogen,
Die mij allebei mogen

Ik geef om je,
Maar dat wil ik toch niet zeggen
Ik wil je zeggen,
Misschien kan ik het toch niet uitleggen

Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw...

Het is lief,
Hoeveel je om me geeft
En even langskomt,
Heel onverwacht
Het is lief,
Dat je jezelf bent
En hoe je altijd,
Naar me lacht

School, waarom overlijd jij niet?

Knap beroerd, al die toetsen. Om nog maar niet te spreken over de bergen presentaties en werkstukken. Ik weet niet of dit nog wel allemaal gaat lukken. Maar dan zegt de iets of wat begripvollere kant van mij weer dat ik eigenlijk heel blij moet zijn met school. Dat er genoeg jongeren zijn die te arm zijn om naar school te kunnen, maar het wel heel graag willen. En dat als de school niet zou bestaan, ik ook niet naar de kunstacademie zou kunnen. Maar ja, waarom geschiedenis, economie en wiskunde als ik toch alleen maar creatief bezig wil zijn met mijn handen. Als ik dan toch iets moet weten over de geschiedenis van deze wereld, bijvoorbeeld wanneer Christoffel Columbus geboren is, informeer ik mijn grote vriend genaamd "Wikipedia" toch even? Ik dacht immers dat die niet voor niets het World Wide Web opgeroepen was. Wat heb je er nou aan, als je stoffige jaartallen uit je hoofd moet leren en ze twee dagen erna toch weer vergeten bent? En wiskunde, ik ga later heus niet uitrekenen hoeveel kans ik heb om twee appels uit een fruitmand te pakken. Ja, knap beroerd, die school.

Woorden, letters, zinnen

Raar eigenlijk. Dat we zomaar begrijpen wat er bedoeld wordt met die rare tekentjes, letters genaamd. We lezen de hele dag door, sms'jes, e-mails, teksten op verpakkingen, teksten die voorbij komen met reclames op tv, websites en bovenal: boeken. Boeken, samengevoegde stapels papier met tekst of illustraties om informatie over te brengen, volgens Wikipedia. Ongelooflijk hoeveel emotie er in boeken zit. Hoe erg je je kunt inleven in verhalen op papier. Wat het met je doet en hoe je er vanzelf een mening over vormt. Hoe je er nog over nadenkt. Je verwondert over het feit dat het werkelijk geweldig is hoe iemand een verhaal zo op kan zetten. Boeken, ze zijn eigenlijk speciaal. Zouden een of andere prijs moeten winnen, gewoon, uit eerbetoon voor hun geweldigheid. Maar, over boeken zijn de meningen ook weer verdeeld. Er zijn mensen die boeken saai en suf vinden. Maar dan moeten ze de boeken eens lezen die ik gelezen heb. Dan zullen ze wel anders praten. Een boek is goed als het wat met je doet, niet als het je koud laat. Als je, nadat je het boek uit hebt, bang bent dat er bijvoorbeeld ook een moordenaar in jouw huis rondsluipt, je de hele dag blij voelt omdat het boek zo'n fantastisch einde had, iedere dag die volgt uit het raam kijkt of de wereld ineens ook is veranderd of dat er ineens aliëns zijn geland in je achtertuin. Wie zegt dat dit allemaal fantasie is? Wie bepaalt eigenlijk, wat echt is en wat fantasie? Het maakt me niet uit, in boeken kan alles.

Verwondering over gekheid

Dwaze, maar terechte gedachten over het leven. Ben ik nu de enige die zo denkt? Vast niet. Waarom kruipen we in ons bed, om een aantal uren als het ware van de wereld te zijn en als het licht wordt weer op te staan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is? Eigenlijk ervaart iedereen dit ook als de normaalste zaak van de wereld; slapen. Maar, hoe kan het dat we weer ontwaken in dezelfde ruimte? Het zou ook anders kunnen lopen, wakker worden in een ander land, op een andere planeet, in de ruimte. Wie zal het zeggen.
Hoe kan het dat we leven? Dat we tegen andere mensen praten en dat die andere mensen ons weer als andere mensen ervaren? Zouden dit levensvragen zijn? Ik weet eigenlijk niet of ik wel een antwoord zou willen hebben op deze vragen. Waarschijnlijk zou mijn leven er dan een stuk anders uitzien als ik antwoorden bestaande uit vormen die letters genoemd worden, die weer woorden vormen en geplaatst worden in zinnen, zou hebben. Misschien moet ik het wel gewoon vergeten. Het leven leven, zoals het is. Maar ik kan het niet laten. Nadenken over het leven.

Liefhebben

Valentijn,
Commercieël gedoe
Maar liefhebben,
Is toch geen taboe?

14 februari 2011 ♥

De wereld vergeten

If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?

Ik ben uniek, net als iedereen

Wat Kirsten, Kirsten maakt...
Ik ben 100-31-523+340+50+184 en dat delen door 8 en dat + 1 jaar oud.
Mijn naam betekent aangewezene, volger van Christus. Deze betekenis heeft geen enkele aanwijzing tot mij, want ik volg helemaal niemand, (ook niet mezelf als ik vaag bezig ben) maar ik hou ervan creatief bezig te zijn, ja met mijn handen dus. Mijn handen zijn dus een wonderbaarlijk bezit van mij. Daar wil ik God voor danken.
Mijn liefde gaat uit naar beelden vastleggen, genaamd fotografie. Om die beelden, genaamd foto's, daarna nog te bewerken of zelfs manipuleren vind ik ook erg leuk om te doen. En ook tekenen en schilderen behoren tot mijn favo-lijstje.
Dingen in je leven doe je niet zomaar, vaak doe je die op je eigen manier, en zoiets heet creatief. Iedereen kan creatief zijn, als je maar geen kopietjes gaat maken, daar hebben we de kopieermachine namelijk voor uitgevonden. En als je zoiets dus achterwege laat, ben je origineel. Zonder een kopieermachine te gaan imiteren kun je nog wel altijd een inspiratiebron hebben, ik vind namelijk Andy Warhol geweldig. Origineel en kunst gaan prima samen. Heel prima zelfs. Uitstekend. Bijna alles dus eigenlijk kunst, ook al vind je het niet mooi. Ook krijg ik veel inspiratie van muziek en vind ik John Lennon een held.
Om over te stappen op een ander onderwerp, veel mensen zeggen: 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Nou, dit vind ik dus klink-klare onzin, want je maakt iets zo gek als je zelf wilt. Als jij iets saai vindt, nou dan ligt het toch aan jezelf? Maak het leuker, gekker, weet ik het, gebruik je creativiteit, inspiratie en maak er je eigen ding van.

Graag wil ik origineel zijn, ik wil geen exacte kopie van iemand zijn. Uitvinden wie ik ben, wat bij me past, wat mijn ware ik is. Ik zal moeten leren van de fouten die ik gemaakt heb, maar er anderzijds ook niet te lang bij stilstaan. Ik wil mijn leven leven op mijn eigen manier.

Het mooiste vind ik de zomer, vooral als de zon volop schijnt. Dat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat licht is en dat het een aangename temperatuur is om buiten te zijn. Het geluid van grasmaaiers, fluitende mensen en vogels, vrolijke fietsers, wandelende mensen, het geschreeuw van jonge kinderen buiten, het gelach van mensen in een zwembad, de geur van de natuur, het feit dat je geen dikke truien aan hoeft omdat het zo koud is, het bruin worden, de vrijheid, gezelligheid op een warme zomeravond, aangename terrasjes, koele drankjes, hoedjes en zonnebrillen, het zeuren dat het veel te warm is om te leren, tuinfeesten en nog veel meer wat de zomer zo speciaal maakt.

Wanneer ik creatief bezig ben, voel ik dat ik leef.